Hollands glorie

Op het nieuws zag ik Djap da Hoep Skeffer. Herinnert u zich Djap nog? Die man die met stomheid geslagen naar adem zat te happen en soms bijna moest huilen bij de mefistofeliaanse verbale raddraaierij van Fortuyn? De man na wie Balkenende een vooruitgang was? Precies, die. Dan zal het u opluchten te horen dat het allemaal hartstikke goed gekomen is met Djap. Hogere en voor ons stervelingen ondoorgrondelijke machten hebben hem secretaris-generaal, sorry, Secretaris-Generaal van de NAVO gemaakt. Zomaar ineens is hij van klein christendemocratisch ongerief veranderd in een van de big boys. Aan hem het genoegen om met Dubya samen in hemdsmouwen door het kreupelhout rond de Bush-ranch te struinen; heel anders dan de Minister-President van Nederland, die er in het Witte Huis snel even voor het ontbijt doorheen wordt gejast zodat hij wel braaf zijn soldaten in Irak houdt, maar verder de dagorde niet verstoort en na de fluffy pancakes met maple syrup genoegzaam weer vergeten is.

Tja. Het is in de politiek nu eenmaal zo dat als je er slecht in bent, je er alleen maar beter van kunt worden. Djap heeft nog steeds hetzelfde bitse pruilmondje, maar het wordt tegenwoordig gecomplementeerd door een gewichtige, diepgeplooide, streng-doch-rechtvaardige frons - wellicht operatief aangebracht, zulke dingen kunnen namelijk in Amerika, dat lees je wel eens. En nu hoorde ik, terwijl Djap streng doch rechtvaardig en met extradiepe frons fulmineerde tegen de Russen, dat de finishing touch zich ook begint af te tekenen: een onmiskenbare twang aan het eind van sommige woorden, het totem van de geslaagde landgenoot: Djap begint Paul-Verhoeven-Nederlands te spreken!