Hasta la vista, baby

Ja, dat zou natuurlijk leuk zijn. Maar u voelt het ook al aankomen. Acht jaar maken de Republikeinen er een volstrekt zootje van, met als zwanezang de rap aanslingerende draaikolk waarin het land wordt toegezogen naar het afvoerputje van zijn eigen doorgeslagen leenlust - en de logische conclusie die de Greatest Nation on Earth daaruit gaat trekken is om nog maar weer eens een republikein het Witte Huis in te loodsen; misschien niet zo dom als Bush, want zo vind je er niet snel een tweede, maar misschien al wel een beetje seniel.

Dat komt omdat het Amerikaanse brein zich zo gemakkelijk laat bespelen met TV-predikantentrucs. Je schopt het verbazend ver met eindeloos gezever over god, een stevige scheut jaren ’50 family values, en een retoriek doordrenkt van oorlog; - speeches die zo doorregen zijn met fight en defend en Blut-und-Boden-trots dat je na een tijdje niet meer weet of je een prepresidentiële rede hoort of een proeflezing uit het scenario van Rocky #27. Finishing touch is een levensgeschiedenis met enkele trekken van simplistische heroïek die spreken tot de uitgemergelde verbeelding van de van blockbusters doordrenkte geest. Zes jaar in een krijgsgevangenenkamp? Zo’n jongen heeft karakter, die moet wel een fantastische president zijn… Hasta la vista, baby.

Intussen maakt Obama de klassieke vergissing te denken dat hij de kiezers zal bereiken met rationele argumenten en gezond verstand. Diezelfde kiezers die momenteel en masse naar de opticien hollen omdat ze allemaal net zo'n bril willen als Sarah Palin. Sarah, die zo'n geweldig alternatief is voor Hillary, want eh... ze is ook een vrouw! (Ik wil eerst de chromosoomtest zien). Ook dat nog: wanneer McCain de komende jaren ergens het loodje legt, wat statistisch niet heel onwaarschijnlijk is, gaat hockey mom Palin balletjes slaan op het wereldtoneel. Nou ja, ze kan in elk geval met Putin gaan jagen. Matt Damon had dit erover te zeggen – verstandige jongen, die Damon (met dank aan Tom Bonte):