Uitzichtloos

In Dubai is the sky the bloody limit. Een wolkenkrabber van 818 meter hoog is nog niet klaar of de volgende van een complete kilometer is alweer bedacht. Waarom willen mensen in vredesnaam in Dubai, of all places, zulke hoge torens bouwen? Voor de Dubaiski's zal het antwoord wel simpel zijn: because we can. Terwijl het grootkapitalisme wereldwijd de ene oorvijg na de andere incasseert holt men in Zandbak-aan-Zee nostalgischerwijs nog maar eens een extra rondje in een allang gelopen race, de race die de autoindustrie al decennia van een bloeiend bestaan verzekert, de race om wie de grootste heeft. Terwijl onderzoek door deskundige mensen die hun neus beroepshalve in onfrisse plaatsen steken toch onomstotelijk heeft aangetoond dat niet lengte, maar dikte de doorslaggevende factor is. Je kunt dus beter de breedte ingaan, iets waarvoor in Dubai meer dan genoeg plaats is. Trouwens, al is die er niet, dan maken ze gewoon wat extra ruimte door voor de kust een of ander fake eiland op te spuiten, in de vorm van de wereldkaart, een palmboom, de tulband van Mohammed of het achterwerk van David Beckham. Hang out with the rich and famous at Asscrack Villas.

Wat erger is, is dat de mensen die straks uit hun peperdure penthouse of kantoor op de 250ste verdieping of daaromtrent naar buiten staren terwijl ze hopen dat hun oren op enig moment weer open zullen ploppen, ontdekken wat je van tevoren kunt bedenken: er is niks te zien. Geen fluit, geen bal, geen ruk, geen zier. Vanaf het Rockefeller Center heb je tenminste nog inkijk in het eindeloos fascinerende labyrint van een krioelende metropool waar echt iets gebeurt en waar architectuur staat die het aanzien waard is, met het biljartlaken van Central Park, de groene glooiingen van New Jersey en de blauwe glinstering van de oceaan als achtergrond en erboven een lucht waarin wolken en zon hun eindeloos afwisselend spel spelen. Vanaf de uitspanselverscheurende Burj Dubai zie je aan de ene kant een paar fantasie-eilanden waar een deprimerende collectie van heinde en verre aangereisde nouveaux-riches en parvenu's op een kluitje is gaan zitten om in gedeelde wansmaak naar elkaars gedrochtelijke vinexpaleisjes te staren terwijl ieder zich angstvallig afvraagt of de eigen boot nog steeds de grootste is; en aan de andere kant zie je zand, zand en nog meer zand. Boven dat alles een strakblauwe, smoorhete hemel waar ook al nooit iets in gebeurt. Welcome to Boredom Tower – zelden stegen we zo hoog met zo weinig reden.