Austen remix

Het valt niet mee om het te bekennen, maar zelfs voor een recidiverende Austen-junkie als yours truly is er een grens aan de frequentie waarmee Pride-and-Prejudice-de-serie opnieuw bekeken kan worden, de film idem dito, of het boek herlezen. Maar voordat cold turkey kan intreden is daar de methadonkuur die Lost in Austen heet. Een blasfemisch staaltje top-TV dat zich ongeveer tot P&P verhoudt zoals The Life of Brian tot het Nieuwe Testament. Bij toeval op het spoor gekomen heb ik me er de afgelopen twee avonden tranen bij gelachen.

Hoofdpersoon is de Austenverslaafde Amanda Price, die haar leventje in modern London maar een treurige bedoening vindt vergeleken met de wellevende en galante romantiek van P&P, en haar lompe, boerende, bankhangende vriendje op zijn best een erg aards substituut voor Darcy. Wanneer ze zich op een avond, alleen thuis, weer eens laaft aan een shot Bingleys & Bennets hoort ze een vreemd geluid in de badkamer. Als ze een kijkje gaat nemen treft ze daar, tot haar begrijpelijke verrassing, Elizabeth Bennet aan. Naar blijkt is een deel van de badkamerwand geheel op zijn Narnias een deur die naar de zolder van de familie Bennet leidt – een toch wel opmerkelijke omstandigheid die de makers van de serie gelukkig op geen enkele manier pogen te verklaren.

Uiteraard kan Amanda haar nieuwsgierigheid niet bedwingen, maar na een kijkje in huize Bennet, waar haar kleding de nodige aandacht trekt (“is this the latest fashion in town?”) ontdekt ze dat de weg terug is afgesloten, en Elizabeth Bennet achtergebleven in modern London. Onmiddellijk wordt ze bevangen door het besef van haar indrukwekkende verplichting aan al haar medeverslaafden: in afwezigheid van de hoofdpersoon moet ze ervoor zorgen dat een van de beroemdste love stories uit de wereldliteratuur toch de gewenste afloop heeft. Maar dat valt lang niet mee. Zo heeft ze al snel in de gaten dat Mr. Bingley helemaal geen oog heeft voor Jane Bennet, maar veel meer geïnteresseerd is in Amanda zelf – een voorkeur waar ze hem op nogal on-Austense wijze van geneest. Langzaam maar zeker zien we de welbekende plot uit de rails lopen om via een reeks van gemiste wissels en frontale botsingen tenslotte volledig te ontsporen. Ondertussen worden we vergast op geestrijke Austenpastiches, inclusief overpeinzingen als: “Shocking business, bleeding on a fellow’s rugs, this time of year… What would Lady Catherine say?”

Dit is niet helemaal de P&P die u dacht te kennen, of beter gezegd, helemaal niet, maar deze geïnspireerde, vlijmscherpe flight of fancy is een must voor iedere Austenist die Mr. Darcy wel eens ‘Tinkywinky’ wil horen zeggen.