Ik was in Groningen. Pas voor de vierde keer in mijn leven, en voor het eerst om er buiten de stad rond te kijken. Noord-Groningen, om precies te zijn. Ver, ver weg. Groot en leeg - big sky country waar je dreigende buien over peilloze afstanden langs de horizon ziet trekken, en waar dunne boomrijen evenzoveel eindeloos verspringende coulissen vormen. Een land omhangen met een waas van zachte melancholie, ongeveer zoals Vlaanderen, maar dan zonder de wanorde. De plaatsjes dragen Marten Toonder namen als Lutke Saaxum, Kleine Huisjes en Doodstil. Minuscule, dodelijk pittoreske gehuchten klitten rond ernstige, oeroude kerkjes gewijd aan iedere bestaande smaak van protestantisme. Beeldschone, pietepeuterige huisjes kijken uit op mateloze weidsheden, en je weet meteen dat je hier nooit zou kunnen wonen zonder een gestichtsvoorraad Prozac. Op de wierdes buigen oude bomen zich naar elkaar, en verbergen onder hun ontferming de borgen die hier voor kastelen doorgaan, kapsonesboerderijen vol met afpellend behang en rustieke pogingen tot grisaille. Het is een heel ander Nederland, en als u er nog niet geweest bent moet u er beslist eens gaan kijken.
Westeremden, Hervormd vrijgemaakte kerk
Westeremden, De Weem: museum Henk Helmantel
Westeremden, Dorpsweg
Westeremden, Kosterijstraat, voormalige gereformeerde kerk
Den Ham, Piloersemaborg
Leens, Borg Verhildersum
