De weg naar Rolduc

Zo. Vandaag mezelf maar eens een schop onder mijn luie kont gegeven en aan de slag gegaan. Want het is nog maar een weekje of zes en dan gaat het Orlando festival van start, waar ik toch liefst een klein beetje beslagen ten ijs kom. Dus vanaf nu elke maandagavond kwartetten, om de ergste technische ellende uit de weg te krijgen, en vooral ook om te kijken wat het repertoire moet worden. De Mozarts heb ik ook vandaag weer verdrongen, moet ik bekennen – je bent als cellist gewend dat je je partij in muziek uit die tijd geeuwend wegspeelt met één oog dicht en een glas bier in de hand, maar dat kun je bij Wolfgang wel vergeten: duivels moeilijk spul waarin iedere kleinste misser het effect heeft van een tandartsboor. Dan maar liever weggevlucht in Smetana’s e klein; daar is ook van alles aan te doen, maar in elk geval stort het bouwwerk niet bij de eerste uitglijer in. De manische finale met de beroemde tinnitus-piep is niettemin een waagstuk. Cooling down met de beeldschone pavane Couleur du temps van Frank Martin. Het zou leuk zijn als we straks in Kerkrade een contrabassist kunnen opduikelen om de vijfde stem te spelen.