Waking up is never easy...

Ja ja, ik weet ook wel dat dat niet helemaal is wat Abba ooit zong; maar het is wel wat ik elke morgen denk als de wekker gaat. Wakker worden door een wekker is een van de echt erge dingen in het leven. Het zou niet moeten mogen. Het is een Verenigde Naties, Conventie van Genève, Amnesty International situatie. Greenpeace vast ook als ik er nog even over nadenk.

Daarom was ik opgetogen toen ik tijdens een vlucht van Praag naar Amsterdam in het blaadje van de KLM een advertentie tegenkwam voor de Voco Alarm Clock. Mijn buurvrouw was helemaal geschokt toen ik die pagina eruit scheurde; ze had nog nooit opgemerkt dat op de cover van de Holland Herald toch echt staat dat het mijn exemplaar is om te houden.

Meteen besteld, een week later in huis - een daverend succes. Dit classicistisch vormgegeven klokje wekt je op de ingestelde tijd met een zacht vogelgefluit. Na korte tijd volgt een beleefd kuchje. Dan klinkt de verrukkelijk kakkineuze stem van je Engelse 'butler', in de persoon van Stephen Fry. Die zegt zoiets als: "Good morning, sir. The rising and the shining cannot be postponed indefinitely. The shining is not compulsory in this intractable world, but I'm afraid the rising eventually is." Of een van de 149 andere wekboodschappen van soortgelijke strekking. Tegenwoordig is ontwaken een hilarische aangelegenheid. In het begin werd ik telkens een kwartier te vroeg wakker uit pure vrees het bericht van die ochtend te missen.

Voor alle slechte opstaanders, met name de Anglofielen onder hen: onmisbaar. Hier te verkrijgen, net als een heleboel andere gekkigheid, zoals de echte Borat mankini, een fles wodka met ingesloten schorpioen ('geheel eetbaar, geeft de wodka een zacht houtachtige smaak'), of opwindbare race-oma's met rollator.