Relativiteit

W. deed me een troostende suggestie aan de hand die mijn ziekte toch nog een beetje de moeite waard maakt. That's what friends are for. Ik stel me bij deze geheel belangeloos en vrijblijvend beschikbaar als refentiepunt voor iedereen die de balen heeft van zijn werk, het schompes van zijn relatie, de pest aan zijn kinderen, of die zich gewoon lekker aan algeheel chagrijn heeft overgegeven. Denk even aan mij en constateer: het kan altijd erger. U zult zien, dat lucht op. Echt waar, ik kan het weten, want ik doe het zelf ook. Gretig en met een niet helemaal gezonde belangstelling vreet ik tegenwoordig nieuwsberichten over mensen die hals-over-kop, jong en onverwacht aan hun einde zijn gekomen. Schietpartijen op het strand, neerstortende toeristenhelicopters, laat maar komen. En dat zeilmeisje, dat gaat natuurlijk ook geheid mis, zonde van zo'n leuk kind. Zelfs toen Michaël Zeeman in een paar maanden tijd bezweek aan een razende hersentumor dacht ik het: het kan altijd erger.

Zo houd ik het wel even vol, en droom intussen stilletjes van het moment dat ik mag zeggen, het kan ook eens meevallen.