Hemellichaam

Het is niet iets waar ik gewoonlijk veel tijd voor maak, langdurig en stilletjes turen naar de sterrenhemel. Gisteravond laat heb ik het gedaan. Ik werd beloond met vier meteorieten, maar vooral met een innig gevoel van vrede. Er is iets geweldig troostends aan die kleine lichtbundeltjes die ettelijke duizenden jaren onderweg zijn geweest om voor jou een gaatje in de duisternis te prikken. Je kent meteen je ware proporties weer. Ik herinner me hoe ik in 1997 avonden op een rij ademloos uit mijn dakraam hing om de komeet Hale-Bopp te bekijken, die een soortgelijke gewaarwording opriep, maar dan sterker. De vorige keer dat mensen hem zagen, circa 530 voor Christus, leek de wereld in weinig op wat zij nu is; en als Hale-Bopp terugkeert, ergens rond 4530, zal ook onze wereld van vandaag onherkenbaar veranderd zijn en zullen u en ik en zo'n beetje iedereen die momenteel de aardkloot bewandelt en zich drukmaakt over god-weet-wat allemaal, zo volstrekt vergeten zijn alsof we nooit hebben bestaan. Ook daarom is nu het enige dat telt.

Ik heb het geduldig liggen bekijken, op mijn rug op mijn balkonnetje. De hemelstreep tussen mijn dakrand en de belendende boom bood precies genoeg uitzicht, enkel af en toe verstoord door een schaduwachtig overflitsende vleermuis. De esdoorn ruiste zachtjes in de wind. En toen ik opstond bleek boven de huizen zo’n hemels omwolkte Caspar-David-Friedrich-maan tevoorschijn te zijn gekomen, die de aandacht nog even langer gevangen hield, totdat de oprukkende bewolking de regen van vandaag aankondigde.