Buzz

Het zag er leuk uit, zo’n schaaltje met een halve citroen waar heel huisvlijtig een dozijn kruidnagelen in waren geprikt. Zou het werkzame principe erin gelegen zijn dat het geheel dezelfde kleuren heeft als een wesp, en daarom afschrikt? Of is dat een beetje te magisch gedacht? Enfin, zoals bij alle vormen van magie werkte ook deze niet. Een uurtje lunchen was genoeg voor een vangst van vijf hongerige zoemers; behendige toepassing van glazen, flesjes, servetten en menukaarten was vereist. Ach, de vreugden van het buitenleven!

We hebben ze allemaal laten leven hoor, zo sentimenteel zijn we dan ook weer. Twee exemplaren hebben een tijdlang verbleven in een tonic-flesje, afgedekt met een op kop gezette citroenstamper, en weinig aanblikken zijn zo hartverscheurend als die kopjes en voelsprietjes die nog net door de openingen in het stampertje passen en wanhopig reikhalzend naar de onbereikbare buitenwereld kijken.

‘We’, zeg ik, maar eigenlijk was ik in mijn eentje sentimenteel. Mijn moeder, met wie ik de lunchtafel deelde, is van degelijke boeren komaf en wordt door dergelijke gedegenereerde, stadse gevoelens niet gehinderd. Die gaf een zesde, betreurenswaardige wesp een flinke tik met haar lepel, waarna ze de bolle kant daarvan geduldig over het beestje heen en weer rolde tot het zo plat was als een dubbeltje. Ziezo. Helemaal volgens het advies dat ook de krant vandaag gaf: een enkele lel met een vliegenmepper is niet genoeg, ‘dan sla je de wesp alleen maar bewusteloos’.

Bewusteloos. Hebben wespen een bewustzijn? Het moet niet erger worden.