Komt een man bij de dokter...

In de rol van bedrijfsarts heeft de Arbodienst van mijn werkgever een Dr. McDreamy gecast die Patrick Dempsey op afstand het nakijken geeft. Onlangs nog hoorde ik een herintredende collega, die eigenlijk Arbotechnisch wel klaar is, na haar vermeende laatste afspraak met deze halfgoddelijke esculaap juichen, “hij wil me nog een keer terugzien!” Hoe komt iemand in ‘s herennaam zo bruin terwijl het buiten alleen maar grijze Hollandse herfst is? Als patiënt voel je je meteen op sterven na dood wanneer al die demonstratieve, gespierde gezondheid bezorgd naar je toe leunt aan de overzijde van het bureau. Over de rolverdeling kan hier geen twijfel bestaan.

Om het nog erger te maken had de dokter contact gehad met mijn oncoloog, en greep hij de gelegenheid vriendelijk doch beslist te baat om het slecht-nieuws gesprek van een half jaar geleden nog eens dunnetjes over te doen. Lekker direct en op de man af, zoals dat tegenwoordig in desbetreffende opleidingen ongetwijfeld wordt ingepeperd. “Het is duidelijk hoe het gaat eindigen, alleen niet wanneer,” sprak hij warm, terwijl hij me middels een meewarige glimlach een blik gunde op zijn wit blikkerende tandpastareclamegebit. Jongen toch, tandartsen moeten ook ergens van leven! "Hij kan je niet beter maken," voegde hij voor de zekerheid nog toe (vrouwelijke dokters bestaan in McDreamyland natuurlijk niet). Toen ik zo dom was twee half hoopvolle woorden te laten vallen herhaalde hij dat nog maar eens een keer. Enfin, daarmee was de lichte euforie over de positieve scanuitslag van een paar dagen terug wel afdoende verdreven. Die was al wat verbleekt doordat de dokter de prettige stemming van de jongstleden dagen eerder al zo vakkundig hormonaal wist te duiden in termen van adrenaline. Kijk, ik ben een materialist in hart en nieren, maar je kunt je materialisme ook een beetje proberen te timen, toch?

Dokters.

Gelukkig verjoeg de stormwind buiten het dreigende duister in mijn kop weer net zo snel als de jonge dokter het erin had geblazen. “Het is duidelijk hoe het gaat eindigen, alleen niet wanneer.” Dat lijkt me de definitie van het leven zelf. Ook op Dr. McDreamy van toepassing.