Cent

Dit is het honderste log op Paard & Zn. En zoals dat gaat met impulsieve initiatieven dient de bezinning, de vraag naar het waarom, zich langzaam maar onvermijdelijk aan. Toen ik begon dacht ik over bloggen vooral als een gedisciplineerde vorm van dagboekschrijven. Jarenlang heb ik dagboeken bijgehouden. Maar afgezien daarvan dat ik dat met pen en papier deed en dat mijn zielenroerselen bijgevolg twee dagen na neerpennen zelfs door mijzelf al niet meer te ontcijferen waren, leerde de ervaring ook dat zo’n dagboek maar al te snel een stortkoker wordt voor gezeur, geklaag, gevit en gezever. Hoofdmoot vormden steevast eindeloze perseveraties over onbereikbare liefdes, of incidenteler, en nog erger, over wel bereikbare liefdes die eenmaal bereikt toch niet helemaal bleken te zijn wat gehoopt was. Mij docht dat de openbaarheid van het medium internet wel eens een prima cordon sanitaire zou kunnen vormen om dergelijke ongedisciplineerde uitwassen in te dammen, zodat alleen die dingen overblijven die je later misschien ook nog eens wilt teruglezen.

Aldus geschiedde. Maar juist door de openbaarheid van het medium slaat de ijdelheid onvermijdelijk toe. Je bezoekt collega-blogs waar de schrijver een stukje plaatst en daar binnen drie uur tijds zesendertig reacties op heeft. Dat wil je zelf ook natuurlijk, wat mijn stukjes zijn immers veel leuker, en wanneer niet leuker, dan toch zeker verstandiger! Dus na een tijdje slaan ruminaties toe over de vraag hoe je meer bezoekers naar jouw hoekje van het www krijgt. Geen simpele kwestie. Om te beginnen zit je gevangen in een nare Catch-22: zoekmachines vinden je blog sneller naarmate je meer bezoekers hebt; en je krijgt meer bezoekers naarmate zoekmachine je blog sneller vinden. Zie dat ei maar eens te kraken. Gelukkig neemt het aantal treffers in Google ook toe naarmate er meer tekst op de blog staat. Flink doorpennen dus. Ik ben er nog lang niet. Zoekopdrachten in Google brengen Paard & Zn. nauwelijks aan het licht; zelfs als heel afgepast gekozen zoektermen worden gebruikt zijn er nog altijd tal van jarenlang morsdode logs over knutselen met pasta en uitverkoopsites van de Kazachstaanse farmaceutische industrie die hoger op de hitlijst belanden.

Wat je eigenlijk ook moet doen is vriendjes worden met andere bloggers, of nog beter, zorgen dat je vriendjes hebt die ook gaan bloggen. Bij gebrek aan dat laatste heb ik pogingen gedaan tot het eerste, maar daar kwam ik snel van terug. In de blogosfeer, die wereld van vrijbuiters in het vrijste medium dat er bestaat, blijkt het te wemelen van de regels en de codes, de dos and donts, de in- en de out-crowds, winners en losers, kortom, het is net de grote boze buitenwereld en mw. Van Ditzhuyzen zou er een boek over vol kunnen schrijven, of beter, een site over vol kunnen bloggen (linkjes uitwisselen, Reinildis?). Een poosje geleden, bijvoorbeeld, maakte ik de argeloze faux-pas een commentaar achter te laten op het blog van een meisje dat ik een beetje ken, met een verwijzing naar mijn eigen blog.

Niet geplaatst.

Diverse andere reacties wel, terwijl die toch niet echt uitblonken door een inhoud of sprankelende geestigheid waarbij mijn eigen bijdrage verbleekte, maar toch, de mijne niet. Het is evident, het meisje dat ik een beetje ken wil niet blogmatig met mij geassocieerd worden. Verkeerde crowd, foute scene, je weet het niet, maar ik had een ongeschreven regel overtreden, zoveel was me wel duidelijk. Paard & Zn. zal het op eigen kracht moeten rooien.

En dat lukt. Sinds juni lopen er hier achter de schermen een aantal tellers mee die me van vermakelijke informatie voorzien. Op dit moment hebben toch maar mooi een hele 2.172 verschillende mensen Paard & Zn. bezocht. De opgetogenheid over dat heuglijke feit wordt wel enigszins getemperd door de constatering dat ruim 95% van hen het nog geen 10 seconden op deze pagina’s uithield, en dat het slechts enkelingen waren die zich verwaardigden later nog eens terug te keren. Een nog weer veel selectere fine fleur van deze laatsten neemt zelfs wel eens de moeite een reactie te plaatsen. Piektijd is zondagavond rond een uur of negen, dan is het op Paard & Zn. op zijn gezelligst; maar een enkele beklagenswaardige randfiguur kan ook om vier uur ’s nachts hier worden aangetroffen. Wellicht betrof het een paar van die verdwaalde Chinezen of Brazilianen die om wat voor reden ook in deze pagina’s beland blijken te zijn?

Veel bezoekers verzeilen hier naar aanleiding van een zoekfrase in Google. Aldwin van der Ven, over wie ik mij toch niet al te lovend heb uitgelaten, blijkt goed voor een aardige aanvoer van vermoedelijk even snel weer vertrokken gasten. Maar spookmevrouw Bianca Benazir scoort nog weer stukken beter. Nadat het stukje over betreffende uitzending van Eén Vandaag verscheen beleefde Paard & Zn. zijn golden hour, met op zeker moment 18 gelijktijdige bezoekers op de site, waaronder een aantal die blijkens hun commentaren wel toe waren aan een Haldolletje. Er komen meer bezoekers binnen met interesses die tot enige bezorgdheid stemmen. De zoekterm “hoofdpijn nachtwerk” is nog tot daar aan toe, maar “stoelgang uitsmeren” klinkt al ernstiger, om maar te zwijgen van “genezer met de hand slecht orgaan weghalen”. Ik hoop dat mijn blogje ook die al dan niet wanhopig zoekenden iets moois heeft kunnen meegeven. En ga nog even door.