Sprookjes

In den beginne was het Woord, en het Woord was bij God, en het Woord was God. De Bijbel had het zo gek nog niet gezien, daar kun je een uitglijertje als het scheppingsverhaal gemakkelijk voor vergeven. Er is maar één god, en dat is het vrije woord. Het is alleen wel frustrerend dat die god bijna uitsluitend vlees lijkt te kunnen worden in Gilles de la Tourettepatiënten als Theo van Gogh, populistische randpsychopaten als Pim Fortuyn, opportunistische narcisten als Hirsi Ali, en theatrale malloten als Geert Wilders.

Altijd maar weer die Wilders.

Ik wil die bleke dikkop helemaal niet verdedigen. Ik wil alleen maar dat iedereen hem gewoon zijn gang laat gaan. Dan ontstaat wat je noemt een win-win situatie. Dan is het vrije woord, hoe loos, hoe paranoïde, hoe onsmakelijk ook, vrij zoals het hoort te zijn; en dan heeft Geertje niks te mekkeren en blijft hij dus buiten de schijnwerpers in de schemerige hoekjes waar hij thuishoort.

Enter Her Majesty's Government. Die moet wel dol zijn op Wilders. Die moet gedacht hebben, kom, we doen die jongen eens een mooie dot gratis internationale publiciteit cadeau, zelfs al moeten we onszelf daarvoor volkomen belachelijk maken. En het Geertekind is maar wat blij met dit gulle geschenk, zijn olijke witte kuif veert er bijkans van op. Engeland staat te kijk als een vazalstaat van Allah, de Nederlandse regering is zelf te confessioneel confuus om een zinnig standpunt in te nemen, en het vrije woord heeft er weer een martelaar bij van het soort waar je je kinderen nooit mee thuis hoopt te zien komen. De arme Darwin draait zich intussen om in zijn graf.

Tweehonderd jaar later, en grenzen worden gesloten omdat iemand sprookjes vertelt over de sprookjes waar anderen in geloven.