Maansverduistering

Kijk nou, ik hoefde niet eens lang stilletjes te dromen, hier komt ie al: het kan ook eens meevallen.

De boze maan is een halve maan geworden, en van het omringende firmament zijn de nodige sterren naar beneden getuimeld. Allemaal met dank aan mijn dierbare, zij het dure vrienden Paclitaxel, Carboplatin en Bevacizumab.

Relativiteit

W. deed me een troostende suggestie aan de hand die mijn ziekte toch nog een beetje de moeite waard maakt. That's what friends are for. Ik stel me bij deze geheel belangeloos en vrijblijvend beschikbaar als refentiepunt voor iedereen die de balen heeft van zijn werk, het schompes van zijn relatie, de pest aan zijn kinderen, of die zich gewoon lekker aan algeheel chagrijn heeft overgegeven. Denk even aan mij en constateer: het kan altijd erger. U zult zien, dat lucht op. Echt waar, ik kan het weten, want ik doe het zelf ook. Gretig en met een niet helemaal gezonde belangstelling vreet ik tegenwoordig nieuwsberichten over mensen die hals-over-kop, jong en onverwacht aan hun einde zijn gekomen. Schietpartijen op het strand, neerstortende toeristenhelicopters, laat maar komen. En dat zeilmeisje, dat gaat natuurlijk ook geheid mis, zonde van zo'n leuk kind. Zelfs toen Michaël Zeeman in een paar maanden tijd bezweek aan een razende hersentumor dacht ik het: het kan altijd erger.

Zo houd ik het wel even vol, en droom intussen stilletjes van het moment dat ik mag zeggen, het kan ook eens meevallen.

Hemellichaam

Het is niet iets waar ik gewoonlijk veel tijd voor maak, langdurig en stilletjes turen naar de sterrenhemel. Gisteravond laat heb ik het gedaan. Ik werd beloond met vier meteorieten, maar vooral met een innig gevoel van vrede. Er is iets geweldig troostends aan die kleine lichtbundeltjes die ettelijke duizenden jaren onderweg zijn geweest om voor jou een gaatje in de duisternis te prikken. Je kent meteen je ware proporties weer. Ik herinner me hoe ik in 1997 avonden op een rij ademloos uit mijn dakraam hing om de komeet Hale-Bopp te bekijken, die een soortgelijke gewaarwording opriep, maar dan sterker. De vorige keer dat mensen hem zagen, circa 530 voor Christus, leek de wereld in weinig op wat zij nu is; en als Hale-Bopp terugkeert, ergens rond 4530, zal ook onze wereld van vandaag onherkenbaar veranderd zijn en zullen u en ik en zo'n beetje iedereen die momenteel de aardkloot bewandelt en zich drukmaakt over god-weet-wat allemaal, zo volstrekt vergeten zijn alsof we nooit hebben bestaan. Ook daarom is nu het enige dat telt.

Ik heb het geduldig liggen bekijken, op mijn rug op mijn balkonnetje. De hemelstreep tussen mijn dakrand en de belendende boom bood precies genoeg uitzicht, enkel af en toe verstoord door een schaduwachtig overflitsende vleermuis. De esdoorn ruiste zachtjes in de wind. En toen ik opstond bleek boven de huizen zo’n hemels omwolkte Caspar-David-Friedrich-maan tevoorschijn te zijn gekomen, die de aandacht nog even langer gevangen hield, totdat de oprukkende bewolking de regen van vandaag aankondigde.

Twee

De tweede kuur zit erin. Met de vorige erbij ben ik inmiddels volgestouwd met voor tienduizend euro aan vergif, weet ik nu. Of ik er beter van word moet blijken, maar de farmaceuten in elk geval wel. Blij dat ik geen onverzekerde sloeber ben in de VS, dan werd ik net zo arm als mijn betreurenswaardige kapper, die voorlopig geen klandizie aan me heeft.

Moeder natuur blijf meewerken. Vorige keer donder en bliksem en regenbogen, en vannacht kondigen de Perseïden zich aan. Vallende sterren. Dat moet goed zijn.

Buzz

Het zag er leuk uit, zo’n schaaltje met een halve citroen waar heel huisvlijtig een dozijn kruidnagelen in waren geprikt. Zou het werkzame principe erin gelegen zijn dat het geheel dezelfde kleuren heeft als een wesp, en daarom afschrikt? Of is dat een beetje te magisch gedacht? Enfin, zoals bij alle vormen van magie werkte ook deze niet. Een uurtje lunchen was genoeg voor een vangst van vijf hongerige zoemers; behendige toepassing van glazen, flesjes, servetten en menukaarten was vereist. Ach, de vreugden van het buitenleven!

We hebben ze allemaal laten leven hoor, zo sentimenteel zijn we dan ook weer. Twee exemplaren hebben een tijdlang verbleven in een tonic-flesje, afgedekt met een op kop gezette citroenstamper, en weinig aanblikken zijn zo hartverscheurend als die kopjes en voelsprietjes die nog net door de openingen in het stampertje passen en wanhopig reikhalzend naar de onbereikbare buitenwereld kijken.

‘We’, zeg ik, maar eigenlijk was ik in mijn eentje sentimenteel. Mijn moeder, met wie ik de lunchtafel deelde, is van degelijke boeren komaf en wordt door dergelijke gedegenereerde, stadse gevoelens niet gehinderd. Die gaf een zesde, betreurenswaardige wesp een flinke tik met haar lepel, waarna ze de bolle kant daarvan geduldig over het beestje heen en weer rolde tot het zo plat was als een dubbeltje. Ziezo. Helemaal volgens het advies dat ook de krant vandaag gaf: een enkele lel met een vliegenmepper is niet genoeg, ‘dan sla je de wesp alleen maar bewusteloos’.

Bewusteloos. Hebben wespen een bewustzijn? Het moet niet erger worden.

Gastvrijheid

"Ellende komt wel op bezoek, maar daarom hoef je hem nog geen stoel te geven."

(Uit het geërfde dagboek van (iemand anders') wijze, oude tante. Met dank aan W.)