Lokeend

Michael Jackson (50) is dood. Dat meldt althans een of andere roddelsite, en CNN staat er bol van.

De enkele zonderling die dit blog wel eens leest weet natuurlijk dat niets mij minder kan interesseren - maar ik vermoed dat de openingszin van dit berichtje goed moet zijn voor een hele fraaie hit-piek in mijn statistieken... Dat gaan we morgen checken.

Vlees

Voor me in de rij in de kantine stond een mij niet bekend meisje met een blik van afgrijzen in de vleeswarenvitrine te kijken. Ze had die ongezonde, bleekgroene huidskleur die je wel vaker ziet bij vegetariërs van het meer fanatieke soort. "Laatst had ik per ongeluk een stukje spek in mijn mond," vertelde ze ademloos van ontzetting aan haar collega. "Was ergens in terecht gekomen waar het niet hoorde. Zo VIES! Het was WAL-GE-LIJK! Ik dacht, nou heb ik een stuk dood dier in mijn mond...!"

Kijk, zo iemand zou ik nou dolgraag eens een weekje op een frikandellendieet zetten.

Vrijcijferij

In Denemarken heerst gelukkig wel echte vrijheid van meningsuiting. Daar kan onze Geert eindelijk vrij ademen, en nadat hij zijn vrijheidslievende longen eens diep heeft volgezogen met bevrijdende Kopenhaagse lucht komt hij er eindelijk toe vrijuit te zeggen hoe erg we er in Europa voorstaan, islamgewijs.

En dat is erg. Geert zegt: tachtig procent van alle misdrijven in Nederland wordt door immigranten gepleegd, en overwegend door moslims.

Het CBS zegt: in 2002 (het enige jaar waarvan we deze gegevens hebben) werden in Nederland 163.476 personen van een misdrijf verdacht. Daarvan waren er 102.214 (63%) autochtoon, en 61.262 (37%) allochtoon. Van de allochtonen waren er, afgaande op nationaliteiten, hooguit 21.170 (35%) moslim.

Wij suggereren Geert een kleine correctie: van de criminaliteit in Nederland wordt, voor zover we weten, waarschijnlijk ongeveer één derde door immigranten gepleegd, en ongeveer één achtste door moslims. Wij vergeven hem dan maar de futiele onnauwkeurigheid dat een groot deel van de moslims in Nederland helemaal geen immigranten zijn, maar Nederlanders.

Geert zegt niks. Geert heeft het niet zo op cijfers. Althans, niet op cijfers die hij niet in alle vrijheid zelf kan verzinnen.

Madeleine de Boer, promovendus aan de Universiteit van Utrecht zegt: uit onderzoek blijkt dat jongeren uit de grootste vier allochtonengroepen, waartoe Marokkanen en Turken behoren, er precies dezelfde opvattingen op na houden over misdaad en straf als autochtone jongeren.

Geert, luister je nog? Luister je eigenlijk ooit wel eens?

Geert schreeuwt: tientallen miljoenen joden moslims maken zich in Europa schuldig aan misdrijven of zitten in duistere hoekjes complotten te bouwen en te fantaseren over sharia en kalifaat.

Minister van der Laan zegt: Er wonen in heel Europa maar twintig miljoen moslims.

Frans Driessen en Beate Völker zeggen: Op basis van het beschikbare onderzoek moet ernstig betwijfeld worden dat er een verband is tussen cultuurkenmerken en criminaliteit. Juist jongeren die zich sterk identificeren met de stamcultuur en bijvoorbeeld streng islamitisch zijn, zijn relatief zelden betrokken bij criminaliteit.

Geert zegt niets. Hij heeft het waarschijnlijk te druk met bedenken hoe hij al die miljoenen joden moslims Europa uit krijgt. Hoeveel luchthavens moet je hoe lang afhuren voor zoiets? En waar vlieg je al die Nederlanders, Fransen, Duitsers en Denen, want dat zijn ze de islam ten spijt toch heus, naar toe? En hoe houd je die deportatie Endlösung volksverhuizing veilig? Daar gaan onafzienbare cordons ME aan te pas komen, dat is wel duidelijk, en laat Geert nou een hekel hebben aan cordons. Net als aan cijfers die hij niet zelf verzonnen heeft.

In het door waterstofperoxide verbleekte brein van Geert Wilders is een akelige omwenteling in gang. Zei hij ooit, ‘alles wat islamitisch is, is slecht’, in Denemarken zegt hij nu, ‘alles wat slecht is, is islamitisch’.

Troep

Op mijn bureau is het een bende van historisch formaat. Altijd. Ik spendeer substantiële delen van mijn toch al veel te korte mensenleven aan het zoeken naar dingen die ik kwijt ben. Gelukkig is er één bureaublad waar adembenemende orde heerst – dat van mijn PC. Keurige mapjes en icoontjes, thematisch geordend en netjes in het gelid, with room to spare. Maar de ontwikkelingen in computerland staan nooit stil en nu heeft weer zo’n overcreatieve wizkid met niets beters te doen iets bedacht dat ontzettend cute is, iets dat iedereen natuurlijk wil hebben, iets waarmee je van je virtuele bureau net zo’n onafzienbare rotzooi kunt maken als van je echte.

Dat lijkt me vreselijk dom. Zo dom dat ik niet ga uitleggen hoe het zit, dat doet onze (inmiddels ongetwijfeld miljonaire) wizkid maar mooi zelf:



Mochten na het zien van al dit vreselijks de gadgetkietels het desondanks toch van het gezond verstand winnen, hier kun je het gaan halen. Paard & Zn. draagt geen verantwoordelijkheid voor de gevolgen.

Onwijs

De Dalai Lama is in den lande. “Ik ben maar een gewone boeddhist,” schijnt hij gezegd te hebben. Klaboem, de eerste leugen meteen binnen. Gewone boeddhisten reizen niet de wereld af om moppen te tappen in afgeladen zalen vol spiritueel zoekenden. Ik vertrouw ze voor geen cent, deze beroepswijzen. Al helemaal niet als ze zoveel lachen.

Wat de aanhangers in drommen naar de goedlachse goeroe doet toetrekken is gelukkig, naar ik in de krant lees, vertrouwd westers en eigentijds. De leer die hij verkondigt is zo lekker makkelijk. Geen dogma’s; geen regels waaraan je je hoeft te houden; niemand die oordeelt. “De waarden spreken me aan. Je hoeft niets in dit geloof,” zo legt Liesbeth Stöver uit Leusden uit in een moment van onbedoelde zelfonthulling. Een andere vrouw voelt zich aangetrokken tot het ‘aspect van zelfloosheid’. Net als Marina van der Braam, die al sinds 1986 boeddhist is. Zij ziet het zelfloze boeddhisme helemaal niet als een geloof, maar meer ‘als iets voor mezelf'.

Huh?

Erika Terpstra verklaarde in haar diepste kern te zijn geraakt na te zijn ondergedompeld in de Dalailaamse Oceaan van wijsheid – een wetenschap die we verder maar liever met de mantel der liefde bedekken. Maar over jezelf verklaren dat je erg spiritueel bent lijkt me op een of andere manier een tamelijk overtuigend bewijs van het tegendeel. Helemaal wanneer je dat doet in een hal vol verkoopstandjes.

Nee, ik vertrouw ze voor geen cent, deze met superlatieven omhangen maar toch zo gewone en bescheiden Wijze Mannen. Het was niet helemaal toevallig dat ik bij een Dalai Lama reportage dezer dagen ineens moest denken aan een cello masterclass door Rostropovitsj, die ik jaren geleden bijwoonde in het Concertgebouw. Rostropovitsj, zo’n leuke man! werd mij allerzijds verzekerd voor ik ging. Sommige cellogenootjes spraken dweperig over hem alsof hij een lieve, halfdemente suikeroom was. Zo gewoon en bescheiden! En wat een grootheid niettemin!

Nou zal ik de laatste zijn te bestrijden dat Mstislav een groot cellist was, al was zijn stiel niet de mijne en tref je hem in mijn CD-kast dus amper aan. Maar gewoon en bescheiden vond ik hem die middag in Amsterdam allerminst. Ik vond hem eerder een bombastische, zelfingenomen kwast. Wordt daar maar mee geconfronteerd als je een klein Pools meisje van zeventien bent dat het podium komt oplopen en daar moederziel alleen moet gaan zitten, met enkel een cello als borstwering.

Ik kreeg het bijkans plaatsvervangend benauwd. Daar zit je dan, frêle meisje achter een grote cello, honderden verwachtingsvolle oogjes op je gevestigd en op rij één de grote Maestro zelf, die je ook al aankijkt met een blik waarvan je niet helemaal zeker weet of die welwillend is of niet toch besmet met een sprankje anticiperend leedvermaak. Wat doe je dan – natuurlijk, even contact zoeken met je instrument. Voordat je begint, vast even de weerstand van de snaren voelen en het gonzen van de kast: met een paar snelle streken stemde het Poolse meisje haar instrument nog een keer af.

Rostropovitsj zag zijn kans schoon. “Stop, stop please… can I ask, what is this piece you are playing?” Hilariteit in de zaal natuurlijk - wat een heerlijk grappige man toch die Rostropovitsj! Zo gewoon en bescheiden ook. Verbouwereerd keek het meisje hem aan. “I’m tuning,” klonk het aarzelend. Waarna de maestro haar de les las over dat je dat niet op het podium doet, maar tevoren in de kleedkamer. Voorwaar een les waar een Rostropovitsj aan te pas moet komen – een les, overigens, gelogenstraft door legio grote cellisten die wel op het podium afstemmen.

Daar zit je dan. Frêle meisje achter een grote cello, honderden verwachtingsvolle oogjes op je gevestigd waarin het sprankje anticiperend leedvermaak nu iets meer is geworden dan een bang vermoeden, en je bent al afgegaan voordat je begonnen bent.

“Jij rotzak,” dacht ik.

Maar het Poolse meisje liet zich zomaar niet uit het veld slaan. Met doodsverachting smeet ze een meer dan respectabele lezing de zaal in van het eerste deel van Kodaly’s solosonate, het mooiste maar ook het moeilijkste dat ooit voor cellosolo geschreven is. De zaal had ze daar zo mee gewonnen, maar Rostropovitsj liet zich minder gemakkelijk vangen. Die zei geen woord over wat geklonken had, kwam niet op het idee om te openen met een compliment, maar begon een oratie over het volkomen irrelevante feit dat hijzelf dit stuk nooit gespeeld had, omdat de scordatura stemming van de C-snaar zich niet liet verenigen met zijn absolute gehoor: de noten op de pagina kloppen immers niet met wat er klinkt. Nog voor er tijd was deze opmerking te doorgronden, die een sterk maar ongrijpbaar vermoeden van onzinnigheid opriep, was de maestro al verder weggedreven in zijn mijmeringen, en langs onnavolgbare wegen beland in nog irrelevantere regionen zoals zijn vele persoonlijke contacten met staatshoofden van uiteenlopend pluimage.

Heerlijke man, die Rostropovitsj, wat een rasverteller; en toch zo bescheiden en gewoon. Het Poolse meisje zat er als een elegant decorstuk naast, te wachten tot ’s Maestro’s ego zichzelf voldoende bevredigd had om misschien weer eens bij zijn pupil stil te staan.

Dalai Lama, Mstislav Rostropovitsj; - blijf liever uit de buurt van bewierookte Grote Leermeesters. Vooral het soort dat graag en veel om zijn eigen grappen lacht. Het blijken maar al te vaak gezwollen narcisten die grossieren in banaliteiten en gemeenplaatsen.