Misdenk

Dacht ik altijd dat Australië het land was van vrijbuiters en rauwdouwers, heb ik het weer mis. Natuurlijk had ik wel vermoedens dat het normen- en waardenstelsel enigszins was bijgesteld sedert de dagen dat Down Under een criminelenkolonie was, maar dat men nou meteen zou gaan meedingen naar het wereldkampioenschap fatsoensrakkerij, nee, dat kwam toch tamelijk onverwacht. De gedane gooi is echter indrukwekkend. Vandaag werd een Australiër veroordeeld tot 1500 euro boete en een proeftijd van twee jaar omdat hij plaatjes in bezit had waarop de kinderen Simpson, u weet wel, het volstrekt fictieve en niet bijster realistisch getekende kroost van Homer en Marge uit Springfield, dingen met elkaar aan het doen waren die kinderen gewoonlijk niet geacht worden te doen.

De argumentatie van de rechter: “Als dit echte kinderen waren geweest, zou het hier om een van de zwaarste misdaden in ons rechtssysteem gaan.” Voorwaar, de bioscopen in Australië gaan zware tijden tegemoet. Al die moord en doodslag die aanhoudend over het witte doek vliegt, dat kan natuurlijk helemaal niet! Als dat echte mensen waren in plaats van acteurs zou het om de zwaarste misdrijven gaan die het Australische rechtstelsel kent! En hebt u wel eens goed naar een Tom en Jerry cartoon gekeken? Misdadig gewoon! Ook het lezen over onoorbaar gedrag dient sterk ontmoedigd te worden. Agatha Christie? Een poel van verderf! Mensen mochten eens op ideeën komen!

Een ver-van-mijn-bed-show denkt u, daar bij onze antipoden? Dan zou ik uw cartooncollectie maar eens fluks nakijken. In Nederland is evengoed de wet op de kinderporno opgerekt zodat zij nu ook virtuele afbeeldingen omvat, waaraan geen echte kinderen te pas zijn gekomen. Met de Simpsons kom je hier nog weg, want in tegenstelling tot de Australiërs vereist de Nederlandse wetgever wel een bepaalde mate van realisme voordat de afbeelding strafbaar wordt. Vier vingers is niet genoeg, zo vermoeden we, maar wat verder de maatstaven voor werkelijkheidswaarde zijn blijft rijkelijk in het ongewisse. Tot enige vervolging heeft de wetswijziging dan ook tot op heden niet geleid, want in de praktijk denken rechters en officieren van justitie wel drie keer na voordat ze zich wagen aan een glijpartij op deze morele zeephelling. Niet alleen moet de afbeelding namelijk een voldoende graad van realisme hebben, bovendien moet worden aangetoond dat het virtuele slachtoffer ‘kennelijk’ jonger is dan 18 jaar. Ga er maar aan staan. Als de cartoonist er geen paspoort bijgetekend heeft ben je nergens.

Natuurlijk kun je je diepgrondig af gaan zitten vragen waarom sommige mensen zonodig Bart en Lisa Simpson willen bewonderen in standje zevenhonderdachtentwintig (de Spaghettischotel) uit de Kama Sutra; maar even diepgrondig kun je je afvragen waarom we ons daar druk over zouden maken; en nijpend dient zich daarnaast de vraag aan waarom de film-serie Saw, waarin mensen in smakelijk close-up op de meest godsonmogelijk gruwelijke manieren naar het leven worden gestaan, al aan zijn vijfde, drukbezochte aflevering toe is, alsmede de vraag waarom we ons daar in het geheel niet druk over maken. Je kunt verder allerlei theorieën ophangen over hoe consumptie van dergelijk materiaal aanzet tot handelen in de geest ervan, alleen maar om te ontdekken dat daarvoor ieder greintje bewijs ontbreekt. De bottom line blijft over, en klinkt vertrouwd: Die Gedanken sind frei. De overheid kan en mag geen gedachtenpolitie zijn, de wereld van de fantasie, hoe verknipt de fantasie ook is, is een soevereine vrijstaat die ons allemaal soelaas biedt.

Mocht een overijverige rechter straks toch een virtuele kinderpornozaak op zich nemen, dan zou ik willen voorstellen daarin ook virtueel te straffen, en de dader zijn geldelijke boete te laten voldoen met gephotoshopte bankbiljetten.