Rab(b)iaat

In de krant stond een foto van zes rabbi's. Zes baardige mannen met zwarte hoeden, een archaïsch beeld. Enigszins desondanks bevonden zij zich op Schiphol, waar ze zich gezwind naar toe hadden gespoed middels het nogal eigentijdse vliegtuig. Dat alles om het volgende Nederlandse affront jegens de religieuze tolerantie aan de kaak te stellen, het beoogde verbod op de onverdoofde slacht. De heren schermden met verder niet gespecificeerd onderzoek dat aan zou tonen dat kosjer geslachte dieren in feite minder pijn lijden, maar tussen de regels door leek hun belangrijkste zorg toch dat hun heilige tradities worden aangetast, of erger, dat ze dadelijk geen vlees meer zouden kunnen eten. In het voorbijgaan kregen hun islamitische broeders nog een trap mee, want hun halal slagers zijn natuurlijk lang zo goed niet opgeleid als de Joodse evenknieën - die doen de dieren pijn.

Ik weet niet wat het fijnst is voor het beest; gewoon blijven leven, vermoed ik. Maar als het dan toch dood moet lijkt het me nuttig de discussie over de manier waarop te voeren op basis van feiten, en niet van allerlei religieuze rimram. Simpeler gezegd, wanneer gaan we nou eindelijk eens die absurde uitzonderingspositie die religie overal nog inneemt afschaffen, en feiten boven fantasieën stellen?